Mijn zoon en ik zijn in de pubertijd!
Hij is tien, wordt 11 en is er met sommige dingen vroeg bij.
Het meest komt zijn pubertijd naar voren in het langgerekte jaaahaaaa op de meest eenvoudige vraag en de “Nou en’s” als z’n moeder er wat van zegt.
Zolang mijn geduld het op kan brengen probeer ik uit de hoek te komen met de meest onverwachte reacties, zoals; “wat een geweldige diepe manier van bevestigen was dit, ik zou bijna hopen dat je nooit meer een normaal antwoord geeft”. De ene keer levert me dit een meewarige blik van medelijden en een paar gefronste wenkbrauwen op. De andere keer kan ik het doen met een aanval van de slappe lach van een kwartier, want mijn zoon en ik zijn in de pubertijd.
En met dat feit dat wij in de pubertijd zijn, bedoel ik eigenlijk te zeggen dat het hele gezin in de pubertijd is. Mocht u zich nu afvragen wat ik precies bedoel met dat het gehele gezin in de pubertijd is, wil ik dit natuurlijk best even nader uitleggen.
Mijn zoon is in de pubertijd. Dit betekent naast een flink aantal biologische veranderingen dat hij ook psychologisch een flink aantal veranderingen doormaakt of door gaat maken. Deze psychologische veranderingen richten zich onder andere op zijn meer zelfstandige positie. Hij zal zich in deze tijd uiteindelijk los proberen te maken van zijn ouders en gaat op zoek naar zijn eigen persoonlijkheid.
Op zich is dit allemaal nog gesneden koek en vertel ik waarschijnlijk nog niet heel veel nieuws.
Het gedeelte wat vaak wordt overgeslagen en vergeten is dat zijn nieuwe houding en positie ook consequenties heeft voor alle anderen die met hem te maken hebben en samenleven.
Ook jij als ouder zult moeten wennen aan de nieuwe rol die je puberzoon of puberdochter ineens inneemt. Voor sommige ouders komt het als een complete shock als je kind ineens zelf beslissingen wil gaan nemen. Het kind waarvan je zo gewend was dat hij gewoon deed wat je zei en waarvoor jij de beslissingen nam wil nu zelfs je raad niet meer. Sterker nog hij vindt je ideeën slecht en geeft duidelijk te kennen dat jij er niets van snapt.
Tegen die ouders zeg ik in mijn praktijk meestal “Gefeliciteerd. Hij doet het.” Miljoenen jaren van evolutie hebben ervoor gezorgd dat u nu in de pubertijd bent. Dit hoort zo…
Gelukkig is die van mij pas 10, bijna 11 moet ik van hem zeggen, maar ook bij hem komt straks het moment dat ik erop moet gaan vertrouwen dat de opvoeding die ik hem gegeven heb ook daadwerkelijk werkt. Dat hij gaat doen wat ik hem gezegd heb te doen. (Nou ja, dat hij gaat doen wat ik ook doe, want vergeet niet kinderen doen niet wat je zegt, ze doen wat je doet, maar dat is een andere column.)
Kortom je kind is niet in de pubertijd. Je bent samen in de pubertijd. Iedereen moet wennen aan nieuwe verhoudingen en veranderende rollen.
Gelukkig is die van mij pas 10, helaas alweer bijna 11, dus voorlopig mag ik het nog even doen met jaaahaaa’s, slappe lach buien en de onvermijdelijke Nou en’s… maar straks mag ook ik van een wat grotere afstand dan me lief is toekijken… maar het komt goed hoor. Zoals het al duizenden jaren goed komt…
Meer weten hoe je het beste met deze soms moeilijke situaties om kunt gaan? Neem gerust contact met me op.