Ik werk als coach met pubers en mijn vrouw is onderwijskundige. Daardoor hebben mensen soms het beeld dat wij de moderne familie Von Trapp uit de Sound of Music zijn.
Nou ik kan u verklappen; het loopt bij ons thuis prima en we hebben best een hoop lol, maar ook wij gaan niet altijd dansend over de alpenwei.
Ook bij ons thuis ben ik volgens de jongste soms de stomste pappa van de hele wereld, vindt de middelste dat ik wat vaker chill mag doen en kijkt de oudste me zelfs al regelmatig met een blik van medelijden aan.
Op zich ook niet zo gek. Als (jongeren)coach ga je onbevooroordeeld met iemand aan de slag en zijn geduld en empathisch vermogen sleutelwoorden. Precies daar gaat het mis. Waar ik met uw kind alle geduld en begrip kan opbrengen om te praten over hoe hij zelf zijn doelen gaat bereiken, mis ik bij mijn eigen kinderen soms precies dat geduld en denk ik binnen 2 minuten al te weten wat ze denken. Na 4 minuten vind ik dan meestal dat ze zich niet genoeg inzetten en na 5 minuten is iedereen boos. Lekker tegenstrijdig! Maar ja, thuis ben ik ook gewoon een vader. En net als de deuren bij de timmerman thuis, hangen bij mij thuis ook de kinderen wel eens scheef.
Ik ken de werking van de hersenen van pubers en ik snap waarom ze de dingen doen die ze doen, maar dat betekent ook bij mij niet altijd dat ik daar thuis op de juiste manier mee omga.
Dit is vaak ook de reden waarom pubers, tot verbazing en soms zelfs lichte irritatie van hun ouders, met mij over dingen praten die ze niet met hun ouders bespreken.
Daarnaast zijn kinderen in de puberleeftijd bezig zelfstandig te worden. Daarin past hulp vragen aan je ouders niet. Maar hulp vragen als je die nodig hebt aan een onafhankelijke derde, ik dus, wel. Dan heb je het toch maar mooi zelf gedaan.
Deze column is oa geplaatst in Weekblad de brug Editie Hendrik-Ido-Ambacht en Editie Zwijndrecht week 03