Een week of twee geleden mocht ik weer eens een presentatie op een informatieavond geven. Dit keer had ik een thuiswedstrijd in de Cascade in Hendrik-Ido-Ambacht. Een vijftigtal ouders en andere personen die bij pubers betrokken zijn, waren bijeengekomen om antwoord te krijgen op vragen of een beter inzicht in de gedachtegang van het puberbrein.
Opvallend tijdens deze bijeenkomsten is toch wel dat zo veel mensen eigenlijk met dezelfde vragen en uitdagingen zitten.
Gevoelsmatig is voor velen zoonlief nog maar net van zijn driewieler afgestapt en moet je hem nog honderd keer roepen voordat hij eindelijk na het buitenspelen naar binnenkomt en nu probeer je hem twintig keer van de bank af en achter zijn mobiel vandaan te krijgen.
Dochterlief is net klaar met K3 en zie je nog voor je met gekleurde plukken in haar haar en opeens komt ze bijna elke avond te laat thuis, haalt beroerde cijfers op school en lijkt alleen nog maar interesse te hebben in jongens en haar vriendinnen.
Ja, het is duidelijk allemaal even wennen als ouder in de puberteit.
Toch zijn veel van deze verschijnselen en uitspattingen volkomen logisch en veelal terug te voeren op allerlei veranderende omstandigheden in het hoofd en lichaam van je tiener.
Oh hoor ik je denken, dus je bedoelt te zeggen dat als ik maar rustig afwacht tot ze uit de puberteit komen dan komt alles vanzelf goed? Nee. Dat is zeker niet wat ik bedoel.
Sterker nog, ik zie juist graag dat je je er wel tegenaan bemoeit. Niet dat het per definitie direct fout loopt als je ze een gezonde basis meegegeven hebt en je er niet mee zou bemoeien, maar juist omdat de puberteit en de adolescentie zulke bepalende periodes in een jong leven zijn dat dit juist het moment is om je met ze te bemoeien. Er verandert en gebeurt zoveel in deze levensjaren dat het juiste steuntje in de rug zo ontzettend veel voordelen kan bieden. Een zekere supervisie van een volwassene die ze helpt bij het bekijken vanuit meerdere invalshoeken en de lange termijngevolgen is zeker op zijn plaats. Zorg daarbij wel dat je ze de kans geeft om hun eigen beslissingen te nemen en eigen fouten te maken. Stel vragen en geef niet zozeer je mening. Alleen zo helpen we ze denken en bereiden we ze voor op een leven als volwassenen.
Lastig? Ja, dat is het zeker. Ze zitten niet in de meest toegankelijke periode van hun leven.
Maar met wat geduld, begrip, bereidheid om open te praten en goede wil kom je al een heel eind.
En lukt het helemaal niet meer of niet zo goed als je zou willen? Dan mag je altijd mij mailen, bellen of appen
Deze column is oa eerder geplaatst in Weekblad de brug Editie Hendrik-Ido-Ambacht en Editie Zwijndrecht week 15