OK. Mijn zoon is 10 en dat is mooi, zou je denken. Vanaf de leeftijd 10 tot en met zo’n 23 jaar heb ik als jongerencoach verstand van hem. Zou je denken. Niets blijkt minder waar. Al het geduld, de gesprekstechnieken of de zorgvuldige afwegingen die ik bij de tieners in mijn praktijk gebruik verdwijnen als sneeuw voor de zon zodra het mijn eigen kroost betreft. Met wel 1 verschil; heel soms, maar dan ook heel soms weet ik een situatie achteraf zo te analyseren dat ik me ineens realiseer waar het mis ging.
Zo ook onlangs; Ik weet eigenlijk niet eens meer waar het nou precies over ging, maar zonder dat ik er erg in had belandde ik in een welles-nietes discussie. Iedere ouder kent ze. Die discussies die vaak nergens over gaan en het resultaat vaak veel meer impact heeft op ieders gemoedstoestand dan dat de aanleiding van de discussie ooit zou hebben gehad.
Elke ouder die weleens een opvoedingsgesprek met mij heeft gevoerd weet dat ik de meeste discussies met kinderen volledig zinloos vind, maar de welles-nietes discussie is daar wel het toonbeeld van.
Echte argumenten worden er (door beide partijen) zelden gebruikt. Verder dan een herhaling van standpunten kom je meestal niet en aan het einde is iedereen boos of verdrietig en zeker niemand tevreden.
Maar eigenlijk kan je best wel vraagtekens zetten bij het voeren van discussies met kinderen en vooral met pubers.
Natuurlijk is het niet zo dat we alles maar ok moeten vinden, nee integendeel. Als ouder heb je de plicht je kinderen voor te bereiden op de maatschappij, omgaan met regels en verantwoordelijkheden, af en toe ook tegenspraak hoort daar zeker bij, maar de vraag hier is waarom voeren we een discussie met onze kinderen.
Vaak komen we alleen tot een herhaling van standpunten en geloof me, ik heb alle recente onderzoeken er op nagekeken, doofheid is geen onderdeel van de adolescentie. Oftewel, ze hebben je de eerste keer ook al begrepen.
Ze vertikken gewoon om aan jouw opdracht te voldoen en dat is misschien frustrerend, maar hoort wel gewoon bij de puberleeftijd. En dat ga je met geen discussie veranderen. Zelfs niet als je wel het laatste woord hebt. Belangrijk om te onthouden is; Je hoeft de discussie niet te winnen om gelijk te hebben en ze hebben je echt wel gehoord en begrepen. Ook al doen ze alsof van niet.
Dan is het veel verstandiger om nog eens uit te leggen dat vrijheid met verantwoordelijkheid samengaat en gedeelde taken daar nu eenmaal bij horen. Je hebt als jongere rechten, maar die komen altijd met plichten. Vraag eens hoe hij het dan bedacht had als de hond weer eens uit moet en hij er geen zin in heeft. Jij hebt alle andere taken al gedaan en als jij deze van hem overneemt, wat gaat hij dan doen? Oftewel; zoek de dialoog en niet de discussie. Soms komen ze met verrassende oplossingen of alternatieven.
Kost dat meer tijd? Nee, want je leert meer over de insteek van je kind en daarnaast kost 100x ja/nee zeggen ook ontzettend veel tijd, maar erger nog ook heel veel frustratie.
Dus bij de volgende discussie; Doe eens zoals ik en bedenk eens waarom je deze discussie voert?
Begreep hij je de eerste keer niet of wil je gewoon het laatste woord hebben?
Niet mee eens? Ik ga graag de discussie met je aan.